Bizi niz mundüan, aspaldi handian,
beti trixtezian, penak bihotzian.
Amodiotan nintzan, izar batekilan,
hura ezin ikus, plazer dudanian
ez baitüt etxian, ez eta herrian.
Aira banindadi, ainhera bezala
Ardüra joan naite, maitiarengana.
Ene pena doloren, hari erraitera,
Bai eta xangrinen hari salatzera
Aitaren ixilik, solas egitera.
Izan niz Barkoxen, kusi baten etxen,
ahüntz jaki jaten, segür ona beitzen,
kostaletak errerik, biriak egosirik
ogia muflerik, ardoa gozorik:
han etzen eskasik, maitea zü baizik