Lizar lerden, jainkosen gutizia,
hara zer den irrika bizia,
gogoz biluzia.
Izar lehen, gure kemen,
distira nagusia, tanta garden
altzora jausia, ezti-eguzkia.
Sagar-lore udaberriz jantzia,
kanpandorre ezkila-ontzia,
doinu-erauntsia.
Zer kolore! Zer dotore!
Zer ezkontza antsia!
Zilar-dorre, laztan-goraintzia
ezin ahantzia.
Zeruertza, bide amaigabea,
zain baleza urrezko alea,
etxeko habea.
Babes eza
gazi-geza, beharraren katea!
Apar beltza, bizi-galbahea,
gupidagabea.
Haril zuri, goru eta ardatza,
oihal guri, irule maratza,
maitezko adatsa.
Azal-zurbil bila dabil
kuttunaren lorratza; urak du hil,
itsasoan datza, a zer min garratza!
Ekiari txantxangorriak txio,
leihoari ilunak adio,
malkoa dario.
Mezulari, joan hadi,
hatsa sar balekio! Gure Marik
erauzi baitio, musu eman dio.
Karabela eder kresal gainetan,
dagoela haize-hegaletan,
begi ninietan.
Hi hintzela ontzi-belan
maite hindudan eta, marinela,
hago uhinetan, ene ametsetan.